
Our Precarious Life
อัปเดตเมื่อ 24 ต.ค. 2564
ชีวิตนั้นเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน
ตราบใดที่มนุษย์ยังคงมีความทรงจำ มีความรู้สึก
และมีหัวใจที่สามารถเจ็บได้ คิดถึงเป็น
ก็ย่อมเป็นธรรมดาที่อย่างน้อยซักครั้งหนึ่งในชีวิต
ที่เราจะมีประสบการณ์ของการจากลา
เราไม่มีวันรู้ว่าเราจะมีโอกาสได้อยู่กับคนที่รักเราไปได้อีกนานเท่าไหร่
สิ่งที่แน่นอนคือ ความไม่แน่นอน และความตาย

ถึงแม้วันนึงพวกเขาอาจจะต้องจากเราไป หรือ เราจะต้องจากเขาไป..นิรันดร์..
แต่อย่างน้อยเราก็จะรู้สึกว่าไม่มีอะไรให้ต้องเสียดายอีกแล้ว
เพราะได้ทำดีต่อกัน ใช้เวลาร่วมกัน มีเวลาดี ๆ ร่วมกันมามากแล้ว
ฉะนั้น "จงอย่าประมาทในการดำเนินชีวิต"
บางคนได้ใกล้ชิดก่อนตาย เพราะป่วยนาน
ผู้ใกล้ชิดมีเวลาดูแล มีเวลาทำใจ
ได้เรียนรู้ อาการความเจ็บป่วย ความทรมานที่เกิดขึ้น
จนกระทั่ง ถึงเวลาสุดท้ายที่แพทย์จะให้ญาติเป็นคนตัดสินใจ
เช่น ไม่ใส่เครื่อง หรือ ถอดเครื่องช่วยหายใจ[1]
บางคนจากไปกะทันหัน ทำใจยากยิ่ง
" My father died suddenly while on vacation three years ago.
The event rattled the bedrock of my life in ways that are difficult to describe, and taught me lessons I couldn’t have learned any other way." [2]
จงดูแลรักษาสิ่งที่มีอยู่ให้ดีที่สุด
ทุ่มเทความรักให้กับคนข้างๆ ที่ยังอยู่ในชีวิต
เราได้ตระหนักแล้วว่า เวลาทุกนาทีที่ผ่านไปนั้น
มันมีค่ามากแค่ไหน
[1]สรุปการสัมมนาวิชาการ “ไม่ใส่เครื่อง ถอดเครื่องช่วยหายใจ ทำได้เพียงใด ในระยะท้ายของชีวิต” (Withholding and withdrawing of life-sustaining treatment) 27 มิถุนายน พ.ศ.2561 คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ (ท่าพระจันทร์)
[2] https://johnpavlovitz.com/2017/01/05/the-grieving-need-you-most-after-the-funeral/