Our Precarious Life

ชีวิตนั้นเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

ตราบใดที่มนุษย์ยังคงมีความทรงจำ มีความรู้สึก

และมีหัวใจที่สามารถเจ็บได้ คิดถึงเป็น

ก็ย่อมเป็นธรรมดาที่อย่างน้อยซักครั้งหนึ่งในชีวิต

ที่เราจะมีประสบการณ์ของการจากลา

เราไม่มีวันรู้ว่าเราจะมีโอกาสได้อยู่กับคนที่รักเราไปได้อีกนานเท่าไหร่

สิ่งที่แน่นอนคือ ความไม่แน่นอน และความตาย

ถึงแม้วันนึงพวกเขาอาจจะต้องจากเราไป หรือ เราจะต้องจากเขาไป..นิรันดร์..

แต่อย่างน้อยเราก็จะรู้สึกว่าไม่มีอะไรให้ต้องเสียดายอีกแล้ว

เพราะได้ทำดีต่อกัน ใช้เวลาร่วมกัน มีเวลาดี ๆ ร่วมกันมามากแล้ว

ฉะนั้น "จงอย่าประมาทในการดำเนินชีวิต"

บางคนได้ใกล้ชิดก่อนตาย เพราะป่วยนาน

ผู้ใกล้ชิดมีเวลาดูแล มีเวลาทำใจ

ได้เรียนรู้ อาการความเจ็บป่วย ความทรมานที่เกิดขึ้น

จนกระทั่ง ถึงเวลาสุดท้ายที่แพทย์จะให้ญาติเป็นคนตัดสินใจ

เช่น ไม่ใส่เครื่อง หรือ ถอดเครื่องช่วยหายใจ[1]

บางคนจากไปกะทันหัน ทำใจยากยิ่ง

" My father died suddenly while on vacation three years ago.

The event rattled the bedrock of my life in ways that are difficult to describe, and taught me lessons I couldn’t have learned any other way." [2]

จงดูแลรักษาสิ่งที่มีอยู่ให้ดีที่สุด

ทุ่มเทความรักให้กับคนข้างๆ ที่ยังอยู่ในชีวิต

เราได้ตระหนักแล้วว่า เวลาทุกนาทีที่ผ่านไปนั้น

มันมีค่ามากแค่ไหน

[1]สรุปการสัมมนาวิชาการ “ไม่ใส่เครื่อง ถอดเครื่องช่วยหายใจ ทำได้เพียงใด ในระยะท้ายของชีวิต” (Withholding and withdrawing of life-sustaining treatment) 27 มิถุนายน พ.ศ.2561 คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ (ท่าพระจันทร์)

[2] https://johnpavlovitz.com/2017/01/05/the-grieving-need-you-most-after-the-funeral/